Mullet is een naam die staat voor verschillende vissoorten die behoren tot de familie Mugilidae. De meeste van deze soorten behoren tot het geslacht Mugil, maar de naam kan ook staan voor andere geslachten of vissen van de orde Perciformes.

De familie Mugilidae omvat ongeveer 80 soorten, verdeeld over 17 geslachten. Veel van de soorten zijn ook bekend onder de namen curimã, curumã, tapiara, targana, cambira, muge, mugem, fataça, enz.

Mugil cephalus komt voor in de kustwateren van de tropische en subtropische zones van alle zeeën. Ze komen voor in zowel zout als zoet water met een temperatuur tussen 8 en 24º C. Ze brengen een groot deel van hun tijd door dicht bij de kust rond de mondingen van stromen en rivieren of in baaien, inhammen en lagunes met een zand- of modderbodem.

De harder kan tot 120 centimeter lang worden en tot 8 kg wegen. Het lichaam van de harder is langwerpig. Ze hebben een kleine bek met onopvallende tanden. De borstvinnen zijn kort en reiken niet tot de eerste rugvin. Het lichaam is olijfgroen tot grijsbruin, met zilverwitte zijkanten.

Daarom zullen we het vandaag hebben over de soorten harder, hun verschillen, rariteiten en tips om ze te vangen.

Classificatie:

• Wetenschappelijke naam - Mugil cephalus, Chelon labrosus, Agonostomus monticola, Liza ramada en Mugil curema.
• Familie - Mugilidae.

Mul Vissoorten

Voordat je de bijzonderheden van de belangrijkste soorten opnoemt, moet je weten dat de harder wordt gebruikt in menselijke voeding.

In die zin worden de soorten gebruikt voor de commerciële visserij, de recreatievisserij en spelen ze een belangrijke rol in de aquacultuur:

Belangrijkste soorten

Een van de belangrijkste soorten harder is de Mugil cephalus gecatalogiseerd in 1758.

Deze soort wordt ook wel curimã, tainhota, urichoa, tamatarana en tapuji genoemd.

Hierdoor hebben de individuen een robuust, samengedrukt lichaam en een brede, afgeplatte kop.

De bovenlip van het dier heeft geen papillen en is dun en heeft 1 of 2 buitenste rijen kleine eenhokkige tanden en 6 binnenste rijen kleinere tweehokkige tanden.

De onderlip daarentegen heeft een buitenste rij kleinere unicuspide tanden en kan 1 of meer binnenste rijen kleine bicuspide tanden hebben.

Het dier is zilver van kleur en heeft enkele zwarte vlekken langs zijn flanken.

De buik- en anaalvinnen en de onderste lob van de staartvin zijn geelachtig.

De standaardlengte zou dus 60 tot 80 cm zijn.

De tweede soort is de zeebarbeel, die de wetenschappelijke naam Chelon labrosus .

De soort werd in 1827 in de lijst opgenomen en wordt 90 cm lang en ongeveer 6 kg zwaar.

Dit is de meest voorkomende harder in koud water, met grote schubben en een zilverachtige kleur.

Andere kenmerken die de soort onderscheiden zijn de dikke bovenlip, de kleine bek en de eerste rugvin met 4 grote stralen.

Er zijn verschillende soorten harder die belangrijk zijn voor de commerciële visserij

Andere soorten

Harder ( Agonostomus monticola ), is een ander voorbeeld van een harder.

Deze soort wordt slechts 5,4 cm lang en leeft in de subtropische gebieden van de westelijke Atlantische Oceaan.

De zeebarbeel leeft bijvoorbeeld van de kust van de Verenigde Staten tot de kusten van Colombia en Venezuela.

Volwassen dieren kunnen leven in zoet water van rivieren en beken, terwijl jonge dieren in brak water verblijven.

Een ander voorbeeld is de Tataça mul ( Liza ramada ) die de noordoostkust van de Atlantische Oceaan bewoont.

Daarom komt de soort voor in gebieden in Marokko, Noorwegen, de Middellandse Zee, de Zwarte Zee, de Oostzee en ook de Noordzee.

Onder de gewone namen moeten we oirives, muge, mugem, fataça-do-ribatejo, moleca, bicudo, corveo en alvor uitlichten.

Zo wordt het dier 35 cm lang, 2,9 kg zwaar en ongeveer 10 jaar oud.

Andere belangrijke kenmerken zijn een kleine bek, een korte en robuuste snuit, een spoelvormig lichaam en een afgeplatte kop boven de ogen.

Ontmoet tot slot de White Mullet ( Mugil curema ), die in 1836 werd gecatalogiseerd.

De soort wordt ook wel solé, mondego, pratiqueira, parati-olho-de-fogo, pratibu, paratibu en parati genoemd.

De standaardlengte is 30 cm, maar sommige vissers hebben exemplaren van 90 cm gevangen.

Als onderscheidend kenmerk heeft de soort een witte kleur en geen strepen.

Kenmerken harder

"Mullet fish" komt oorspronkelijk van de Griekse term tagenías wat "goed om te bakken" betekent. Dus, onder de gelijkaardige kenmerken van alle soorten, weet dat de vissen neritic eurialine zijn.

Het woord neritisch staat voor vissen die leven in een gebied van de oceanen dat overeenkomt met het reliëf van het continentaal plat.

De waterlaag bevindt zich dus op het platform, wat betekent dat het gebied geen last heeft van de invloed van de getijden. Wat de term "eurialine" betreft, betekent dit dat de vissen bestand zijn tegen de variatie in zoutgehalte.

Dat wil zeggen dat individuen van zout water naar zoet water kunnen migreren zonder dat hun lichaam daar negatieve gevolgen van ondervindt.

De belangrijkste roofdieren van harder zijn grotere vissen, vogels en zeezoogdieren. Pelikanen en andere watervogels en dolfijnen vallen ook harder aan. Mensen zijn ook belangrijke roofdieren.

Mul wordt vers, gedroogd, gezouten en ingevroren verkocht en de kuit wordt vers of gerookt verkocht. Deze vis wordt ook gebruikt in Chinese geneeskundige praktijken. Het is een zeer belangrijke commerciële vis in vele andere delen van de wereld.

Voortplanting van hardervissen

De voortplanting van de harder vindt plaats in de herfst en wintermaanden wanneer de volwassen dieren grote scholen vormen en naar zee trekken om te paaien.

De vrouwtjes leggen tussen 0,5 en 2,0 miljoen eitjes, afhankelijk van hun grootte, en komen na 48 uur uit, waarna de larven worden vrijgelaten, die ongeveer 2 mm lang zijn.

Pas als de larven 20 mm groot zijn, slagen ze erin om te migreren naar binnenwateren zoals estuaria en laatste stukken waterweg.

Mul is catadroom, dat wil zeggen dat ze paaien in zout water maar het grootste deel van hun leven in zoet water doorbrengen. Tijdens de herfst- en wintermaanden trekken volwassen harder in grote scholen weg van de kust om te paaien.

De levensduur van zeebarbeel is zeven jaar voor mannetjes en acht jaar voor vrouwtjes, met een waarschijnlijke gemiddelde levensduur van vijf jaar.

Voeren van harder

De harder voedt zich overdag en is herbivoor, dat wil zeggen dat hij algen, detritus, zoöplankton en benthische organismen eet.

Mul voedt zich overdag en in die tijd blijven ze in scholen ter bescherming tegen roofdieren. Hun dieet bestaat voornamelijk uit zoöplankton, dood plantaardig materiaal en detritus.

Curiosa

Een van de curiositeiten is dat de soorten erg belangrijk zijn in de handel, naast het feit dat ze deel uitmaken van het gastronomische erfgoed van verschillende regio's.

De eieren van deze soort zijn het meest waardevol, omdat ze gezouten of gedroogd gegeten kunnen worden.

Als we bijvoorbeeld kijken naar de consumptie in Brazilië en we hebben het specifiek over Pernambuco, dan wordt de harder gekweekt in viskwekerijen. Hiermee wordt het dier verkocht tijdens de Goede Week.

Wereldwijde consumptie is ook belangrijk, bijvoorbeeld van Catalonië tot Murcia aan de kust van Occitanië.

Er wordt ook verkocht in Italiaanse kustgebieden zoals Calabrië, Sardinië, Sicilië en Toscane.

Maar een heel interessant punt is dat Tainha moeilijk te bewaren is. Dit betekent dat de vis slechts 72 uur op ijs bewaard kan worden.

Na deze periode is het vlees niet meer eetbaar, wat betekent dat verse consumptie de beste optie is.

Waar vind je de harder

Weet vooral dat de hardervis voorkomt in de tropische en kustgebieden van alle oceanen.

Als we dus kijken naar de westelijke Atlantische Oceaan, weten we dat de vis voorkomt van Nova Scotia (Canada) tot Brazilië. We kunnen dus ook de Golf van Mexico meerekenen.

Wat betreft het oostelijk deel van de Atlantische Oceaan: de soorten komen voor van de Golf van Biskaje tot Zuid-Afrika, inclusief de Zwarte Zee en de Middellandse Zee.

De verspreiding in het oostelijke deel van de Stille Oceaan strekt zich uit van Californië tot Chili, dus de zeebarbeel verblijft bij voorkeur in ondiep water.

Tips voor het vissen op harder

Als tip voor het vangen van Tainha vis, gebruik licht tot medium actie materiaal en een eenvoudige hengel. Het is mogelijk om een reel of haspel te gebruiken en de lijnen moeten van 8 tot 14 lb zijn.

Geef de voorkeur aan scherpe haken van nr. 14 tot 20 en gebruik als aas draadvormig zeewier dat om de haak is gewikkeld of broodkruimels. Andere voorbeelden van aas zijn geparfumeerde pasta en runderlever.

Informatie over de kleine tonijn in Wikipedia

Vond je de informatie leuk? Laat hieronder je commentaar achter, het is belangrijk voor ons!

Zie ook: Grouper: alles weten over deze soort

Bezoek onze virtuele winkel en bekijk de promoties!