Levend op een diepte tot 1.500 meter, de Slak is een van de vreemdste wezens in de oceaan.

Hoewel hij eruitziet als een paling, behoort deze vis tot de Agnatha of kaakloze vissoorten en tot de familie behoren ook lampreien.

Angstaanjagende monsters met schijfvormige monden, met zuignappen gevuld met rijen spiraalvormige tanden. Heksenvissen hebben 2 tongen, 4 harten en geen ogen of maag. Ze zien eruit alsof ze van een andere planeet komen! En wat ze onderscheidt van al het andere op deze planeet is dat ze wel een schedel hebben, maar geen ruggengraat.

Ze hebben ook geen botten, deze kolomloze schedel bestaat volledig uit kraakbeen, net als hun oren en neus.

Wat zijn de kenmerken van heksenvissen?

Zonder schubben en met een huid die hem als een trui lijkt te bekleden die iets te groot is, zou het een vergissing zijn om te denken dat dit fragiele wezentje een gemakkelijke prooi zou kunnen zijn. Heksenvissen zijn geëvolueerd om te ontsnappen aan andere vissen in de diepte. Wanneer iets hen probeert op te slokken of gewoon te dichtbij komt om zich comfortabel te voelen, laat deze vis een proteïne vrij uit de openingen die langs hun lichaam lopen.zijdelings.

Als dit spul in het omringende water terechtkomt, blaast het zich enorm op, wel 10.000 keer. Hoe meer water het aanraakt, hoe groter de kleverige bal wordt. Een theelepel slijmprut kan in een seconde in een emmer veranderen. Dit blokkeert onmiddellijk de kieuwen van elke vis die onze slijmerige vriend probeert te bijten, zelfs haaien.

Maar de slijmvis heeft ook kieuwen, dus waarom verstopt dat slijm hem niet? Het antwoord is simpel, de slijmvis bindt zichzelf gewoon vast als een knoop en schraapt de smurrie van zijn eigen lichaam.

Dat betekent niet dat al dat slijm van pas komt. Soms komt het in de kleine neus van de slijmprik terecht en om het kwijt te raken, dwingt hij zichzelf om te niezen!

Het slijm van deze vis is gemaakt van flexibele draden en zijn verrassend sterk, een beetje sterker dan nylon. Stel je voor dat je in een zwembad vol met dit spul zou vallen? Je zou moeite hebben om je armen en benen te bewegen om te zwemmen, het is alsof het elastiek je vastbindt, maar je zou volkomen veilig zijn, zolang het spul niet in je neus of keel terecht zou komen.

Heksenvis of heksenvis

De slijmprikken of heksenvissen zijn net als wij gewervelde dieren, maar het probleem is dat ze geen ruggengraat hebben.

Het zijn heel eigenaardige dieren die een heel eigen strategie hebben om slijm te produceren. Maar het is niet een beetje slijm, het is heel veel slijm! Zowel om zichzelf te beschermen als om te eten.

Dit slijm is onderzocht op mogelijke weefselproductie.

De huid van de slijmprikken is zo dun dat deze in theorie het zwemmen zou moeten verhinderen of belemmeren. Omdat ze geen schubben hebben, kunnen de vissen voedsel direct via hun huid opnemen zonder hun bek te hoeven gebruiken.

Deze dieren kunnen zelfs water in slijm veranderen. Met andere woorden, de slijmprik verschilt van veel dingen die we normaal in het dierenrijk zien.

De heksvis, die op paling lijkt, staat onderaan de gewervelde stamboom.

De wetenschappelijke naam van de slijmprik is Myxini, (van het Griekse myxa) wat slijm betekent.

Het is een klasse zeevissen die in koud water leven en palingvormig zijn. Ze hebben ook geen kaken.

Ze staan bekend als Heksenvissen, Cocoon Eels, Slijmalen, Heksenvissen, Mixinas of Zeeheksen.

Op dit moment zijn er ongeveer 76 soorten Wrasse geïdentificeerd en 9 daarvan zijn aangemerkt als bedreigd, wat duidt op een hoog risico op uitsterven.

Slakken worden demersale vissen genoemd. Demersale vissen zijn de namen voor waterdieren die, ondanks het feit dat ze kunnen zwemmen, het grootste deel van de tijd op het substraat leven, op de bodem van zowel koude als gematigde wateren.

We vinden de slijmprik in vrijwel elke regio van de wereld.

Witje Voedsel

Slakken leven in modderbodems waar ze zich ingraven en zich voornamelijk voeden met dode of zieke vissen.

Ze dringen het lichaam binnen van het dier dat ze eten en proberen eerst de lever van hun prooi op te eten.

Het zijn actieve roofdieren van benthische ongewervelden die op de bodem van de zee leven, en ze hebben de bijnaam Zeegieren omdat ze zich graag voeden met restjes. De vissen worden bijvoorbeeld vaak gezien terwijl ze zich voeden met walviskarkassen.

Als ze zich voeden met een kadaver, verdrijven ze het slijm dat het kadaver bedekt en voorkomen ze dat andere diersoorten, die aaseters zijn en ook dode dieren eten, hun territorium binnendringen. Ze hebben over het algemeen ook nachtelijke gewoonten.

De slijmprik is meestal ongeveer 50 cm lang. De grootste bekende soort is Eptatretus goliath (goliath slijmprik). Er is zelfs een soort geregistreerd met een lengte van 1,27 cm.

De kleinste soorten, Myxine kuoi en Myxine pequenoi, lijken niet langer te worden dan 18 cm. Sommige zijn zelfs zo klein dat ze maar 4 centimeter meten.

Zoals we al hebben gezegd, hebben ze geen wervelkolom, maar het zijn wel gewervelde dieren. In feite hebben ze een structuur die de notochorda wordt genoemd. Bij alle gewervelde dieren wordt de notochorda tijdens het embryonale proces vervangen door de wervelkolom. En in het geval van de heksenvissen zijn zij de enige uitzondering.

Gewervelde dieren kunnen wel of geen wervels hebben, maar ze hebben een benige of kraakbenige schedel.

Gewervelde dieren hebben encefalons die geassocieerd zijn met gespecialiseerde zintuigen, zoals de hersenen.

De aanwezigheid van de kaak is zo belangrijk dat gewervelde dieren hierdoor in twee soorten worden verdeeld: de Gnathostomes, waartoe zoogdieren, vissen en haaien behoren, en de Agnathans, die er geen hebben.

Heksen Visslijm

Slijm is niet helemaal het juiste woord om te verwijzen naar wat slijmprikken produceren. Wat ze produceren is een filament dat visco-elastisch wordt genoemd, dat bestaat uit microvezels die een soort gel vormen, namelijk een halfvaste gel.

We kunnen het eerder zien als een spinnenweb dan als kleverige gelatine.

Er is een wens om synthetische vezels die in stoffen worden gebruikt te vervangen door duurzame vezels.

Natuurlijke materialen, zoals spinnenzijde, leveren hoge prestaties en zijn ecologisch duurzaam.

Maar de manier waarop spinnen hun zijde produceren is vrij complex. En spinnen kunnen niet zomaar gekweekt worden om een grote hoeveelheid zijde te produceren.

Een alternatief zou dus een polymeer kunnen zijn, een structuur gebaseerd op een eiwit, dat onderzoekers hebben proberen te vinden in de slijmprik, die een draad produceert die erg lijkt op de zijdedraad van spinnen.

Het slijm met duizenden strengen van dit eiwit, 100 keer meer strengen dan een menselijke haar en 10 keer de sterkte van nylon.

Het slijm wordt gevormd door een afscheiding die optreedt langs het lichaam, waar de klieren zich bevinden. Deze klieren geven een verbinding af die wanneer het in contact komt met zeewater deze structuur vormt. Deze structuur die naar buiten komt wordt exsudaat genoemd, het wordt gecreëerd door ongeveer 150 slijmklieren die langs het hele lichaam van het dier lopen, langs twee rijen aan elke kant.

Het slijm van de slijmprik bevat aanzienlijke hoeveelheden alkalische fosfatase, lysozym en cathepsine B, die betrokken zijn bij de natuurlijke immuniteit van verschillende aquatische chordaatachtigen.

Voortplanting

We weten heel weinig over de voortplanting van de slijmprik en niemand is er ooit in geslaagd om hem in gevangenschap voort te planten.

Er zijn wel heksenvissen in gevangenschap, maar die hebben zich nooit kunnen voortplanten. Maar eieren ja, ze zijn wel in gevangenschap waargenomen.

Je had wel eens van de slijmprikken gehoord, het zijn vrij exotische en zeer unieke dieren.

Hoe dan ook, vond je de informatie leuk? Laat dan hieronder je reactie achter, het is erg belangrijk!

Zie ook: Zeewezens: de engste zeedieren van de zeebodem

Bezoek onze virtuele winkel en bekijk de promoties!