Rekin Galha Preta jest uważany za spokojny gatunek, ale może stać się agresywny, gdy zostanie sprowokowany przez inne zwierzęta lub ludzi.

W związku z tym zwierzę to ma również znaczenie dla połowów komercyjnych, ponieważ jest sprzedawane w stanie świeżym do spożycia przez ludzi. Z jego wątroby można wyekstrahować pewien rodzaj oleju, a skóra jest wykorzystywana do produkcji skór.

Żarłacz czarnopłetwy, znany w wielu częściach świata, jest interesującym rekinem, którego warto poznać, a tutaj znajdziesz wszystkie podstawowe informacje, cechy i zwyczaje tego niesamowitego rekina.

Klasyfikacja:

• Nazwa naukowa - Carcharhinus limbatus;
• Rodzina - Carcharhinidae.

Rekin czarnopłetwy Gatunek

Przede wszystkim warto wspomnieć, że istnieją dwa gatunki, które noszą wspólną nazwę Blacktailed Shark.

Pierwszy z nich ma nazwę naukową Carcharhinus limbatus Osobniki mają wąski, spiczasty i długi pysk, a także długie szczeliny skrzelowe i wyprostowane górne zęby.

Zęby mają również wąskie końcówki, a pierwsza płetwa grzbietowa jest wysoka. Jeśli chodzi o kolor, rekin ma ciemnobrązowy, szaroniebieski lub ciemnoszary grzbiet, a jego brzuch ma jasny odcień żółtego lub białego.

Inną ważną cechą jest ciemny pas rozciągający się po każdej stronie i sięgający do początku płetwy brzusznej. Płetwy brzuszne mają czarną plamkę, a końcówki płetw grzbietowych, piersiowych, odbytowych i dolny płat płetwy ogonowej są czarne, gdy osobniki są młode. Po rozwoju czarny kolor zanika.

Po drugie, warto wspomnieć o Galha Preta, rekinie rafowo-karaibskim lub koralowym, którego nazwa naukowa to Carcharhinus perezi .

Ciekawostką jest to, że zwierzę to zamieszkuje nie tylko Karaiby, ale także wybrzeża Ameryki Północnej, takie jak Stany Zjednoczone na Florydzie. Jest to również gatunek, który można zobaczyć w Meksyku i niektórych regionach Ameryki Południowej, takich jak nasz kraj.

Biorąc pod uwagę konkretnie Brazylię, zwierzę to występuje w Fernando de Noronha i ma standardowy rozmiar od 150 do 170 cm. Jego kolor w okolicy grzbietowej waha się od cytrynowego do szarego.

Charakterystyka rekina czarnopłetwego

Oba gatunki żarłacza czarnopłetwego mogą osiągać 3 m długości całkowitej i ważyć ponad 123 kg, jeśli weźmiemy pod uwagę największe okazy. Mogą mieć również wspólną nazwę "Serra Garoupa", ponieważ końcówki ich płetw są czarne.

W związku z tym ryby mają zwyczaj tworzenia ławic i szybkiego pływania w pobliżu powierzchni wody. W tym sensie osobniki mogą wyskakiwać z wody, tak jak robi to rekin bączek (Carcharhinus brevipinna).

Ryby te używają skoków jako strategii łowieckiej, w której wystrzeliwują się pionowo poniżej ławicy i chwytają ofiary na powierzchni.

Jest to średniej wielkości brązowy rekin ze spiczastym pyskiem, poziomo owalnymi oczami i czarnymi plamami na pierwszym wierzchołku grzbietu, dolnym płacie ogonowym i innych końcach płetw. Nie mają grzebienia międzygrzbietowego.

Żarłacze czarnopłetwe mają jasnobrązową powierzchnię grzbietową, która przechodzi w białą powierzchnię brzuszną. Zarówno pierwsza płetwa grzbietowa, jak i brzuszny płat ogonowy mają czarną plamkę wierzchołkową, od której pochodzi ich nazwa.

Hodowla żarłacza czarnoplamego

Według badań przeprowadzonych na rekinach czarnopłetwych w niewoli, można było zauważyć, że samice rodzą około 10 młodych. Ciąża trwa od 10 do 12 miesięcy, a sezon lęgowy trwa od listopada do marca.

Młode rodzą się z maksymalną długością 52 cm, a osobniki osiągają dojrzałość płciową w wieku 8 lat, podczas gdy samice są dojrzałe w wieku 9 lat.

Inną bardzo ważną cechą tego gatunku, którą zaobserwowano w niewoli, było to, że samica wykazywała partenogenezę.

Oznacza to, że mają zdolność do rozmnażania bezpłciowego, w którym zarodki rozwijają się z jaja bez zapłodnienia. Takie przypadki są rzadkie, ale zostały zaobserwowane w niewoli.

Podobnie jak inni członkowie tej rodziny, żarłacz czarnopłetwy jest żyworodny, choć szczegóły dotyczące jego historii życia różnią się w zależności od miejsca występowania. Jego cykl rozrodczy jest roczny w północnej Australii, gdzie gody odbywają się od stycznia do lutego, a także na Moorea w Polinezji Francuskiej, gdzie gody odbywają się od listopada do marca.

Proces krycia i rozmnażania

Samice żarłacza czarnopłetwego pływają powoli. Obserwacje na wolności sugerują, że samice rekinów wysyłają sygnały chemiczne, które pozwalają samcom je namierzyć.

Samiec podczas zalotów może również ugryźć samicę za skrzelami lub na płetwach piersiowych. Rany te goją się całkowicie po 4-6 tygodniach. Młodsze samice częściej nie zachodzą w ciążę po kryciu.

Okres ciąży wynosi od 10 do 12 miesięcy na Oceanie Indyjskim i wyspach Pacyfiku oraz od 7 do 9 miesięcy w północnej Australii. Samica ma pojedynczy funkcjonalny jajnik (po prawej) i dwie funkcjonalne macice, podzielone na oddzielne przedziały dla każdego zarodka.

Nowo wyklute osłonki jajowe mierzą 3,9 cm (1,5 cala). Po wykluciu zarodki są podtrzymywane przez woreczek żółtkowy. Podczas pierwszego etapu rozwoju.

Po dwóch miesiącach zarodek ma 4 cm długości i dobrze rozwinięte skrzela zewnętrzne. Po czterech miesiącach woreczek żółtkowy zaczyna przekształcać się w łożysko, które przyczepia się do ściany macicy. W tym czasie rozwijają się ciemne płetwy zarodka. W piątym miesiącu zarodek mierzy 24 cm.

Wylęg następuje od września do listopada, a samice korzystają z płytkich obszarów żerowiskowych w obrębie rafy. Nowonarodzone młode mierzą od 40 do 50 cm (16 do 20 cali). Wielkość sprzęgła wynosi od 2 do 5. Młode żarłacze czarnopłetwe zwykle tworzą duże grupy w wodzie wystarczająco głębokiej, aby zakryć ich ciała, w piasku lub w namorzynach w pobliżu brzegu.

W czasie przypływu przenoszą się na platformy koralowe lub zalane pokłady wodorostów. Wzrost jest początkowo szybki. Jeden udokumentowany rekin w niewoli rósł średnio 23 cm rocznie w ciągu pierwszych dwóch lat życia.

Odżywianie: dieta żarłacza czarnopłetwego

Dieta żarłacza czarnopłetwego opiera się na rybach pelagicznych i bentosowych. Osobniki mogą również jeść małe płaszczki i rekiny, a także skorupiaki, mięczaki i głowonogi.

Często najliczniejszy drapieżnik w swoim ekosystemie, żarłacz czarnopłetwy odgrywa ważną rolę w kształtowaniu przybrzeżnych społeczności ekologicznych. Jego dieta składa się głównie z małych ryb teleostatycznych, w tym barwen, grouperów, sumów i chirurgów.

Na Oceanie Indyjskim zaobserwowano grupy żarłaczy czarnopłetwych, które gromadziły się w celu łatwego polowania. Kałamarnice, ośmiornice, mątwy i krewetki, a także małe rekiny i płaszczki, choć rzadko.

W północnej Australii gatunek ten zjada węże morskie. Udokumentowano, że rekiny na atolu Palmyra żywią się pisklętami ptaków morskich, które wypadły z gniazd w wodzie.

Ciekawostki na temat gatunku

Gatunek ten może być obserwowany w niewoli, ponieważ byłby bardzo odporny. Dzięki temu rekinowi blacktail można było sprawdzić różne rozmiary i kształty rekinów.

Jako kolejną ciekawostkę, warto wspomnieć o zagrożeniach dla tego gatunku. Głównym zagrożeniem są przybrzeżne łowiska, ponieważ zwierzę byłoby łowione w celu sprzedaży mięsa.

Płetwy są również wykorzystywane w zupach w krajach azjatyckich, co powoduje dziesiątkowanie populacji rekinów na całym świecie. W tym sensie ochrona nie tylko tego gatunku, ale wszystkich rekinów, ma fundamentalne znaczenie.

Gdzie znaleźć rekina czarnopłetwego?

Gatunki rekinów czarnopłetwych występują w zachodniej części Oceanu Atlantyckiego, Ameryce Środkowej, Ameryce Południowej i wschodniej części Ameryki Północnej.

Osobniki te wolą zamieszkiwać wody subtropikalne i tropikalne, a także przebywać na wybrzeżu. Biorąc pod uwagę nasz kraj, zwierzę to zamieszkuje całe wybrzeże i prawie nie jest widywane na głębokościach poniżej 30 m.

Inne obszary stanowiące naturalne siedliska tego gatunku to lasy namorzynowe, błotniste zatoki, słonawe laguny, zbocza raf koralowych i regiony przyujściowe. Młode osobniki przebywają wzdłuż plaż na głębokości od 1 do 35 m, ale można je spotkać na głębokości do 70 m.

Rozmieszczenie żarłacza czarnopłetwego

Żarłacz czarnopłetwy występuje w wodach przybrzeżnych w pobliżu tropikalnego i subtropikalnego Indo-Pacyfiku. Na Oceanie Indyjskim występuje od Afryki Południowej do Morza Czerwonego, w tym na Madagaskarze i Seszelach, a stamtąd na wschód do Azji Południowo-Wschodniej, w tym na Sri Lance, Andamanach i Malediwach.

Na Oceanie Spokojnym występuje od południowych Chin i Filipin po Indonezję, północną Australię i Nową Kaledonię, a także zamieszkuje liczne wyspy oceaniczne, w tym Wyspy Marshalla, Gilberta, Towarzystwa i Hawajskie oraz Tuamotu.

Chociaż odnotowano jego występowanie na głębokości do 75 m (246 stóp), żarłacz czarnopłetwy jest zwykle spotykany w wodzie o głębokości kilku metrów i można go zobaczyć pływającego blisko brzegu z odsłoniętą płetwą grzbietową.

Młodsze rekiny preferują piaszczyste, płytkie równiny, podczas gdy starsze rekiny są bardziej powszechne na obrzeżach raf i można je również znaleźć w pobliżu ujść raf.

Gatunek ten odnotowano również w słonawych jeziorach i ujściach rzek na Madagaskarze oraz w środowiskach słodkowodnych w Malezji, chociaż nie toleruje on niskiego zasolenia w takim samym stopniu jak żarłacz byczy (C. leucas).

U wybrzeży Aldabry na Oceanie Indyjskim rekiny rafowe blacktip gromadzą się w kanałach między płaskimi rafami podczas odpływu i przemieszczają się do namorzynów, gdy woda się podnosi.

Czy żarłacz czarnopłetwy jest niebezpieczny dla ludzi?

W większości przypadków żarłacz czarnopłetwy ma nieśmiałą postawę i łatwo go przestraszyć pływakami. Jednak jego preferencje dotyczące siedlisk przybrzeżnych powodują częsty kontakt z ludźmi, dlatego jest uważany za potencjalnie niebezpieczny.

Od początku 2009 roku, 11 niesprowokowanych ataków i 21 ataków (żaden ze skutkiem śmiertelnym) zostało wymienionych w (International Shark Attack File), które można przypisać żarłaczowi czarnopłetwemu.

Większość ataków polega na gryzieniu ludzi w nogi lub stopy, najwyraźniej myląc ich z ich naturalną zdobyczą, i nie powoduje poważnych obrażeń.

Na Wyspach Marshalla rdzenni mieszkańcy unikają ataków rekinów rafowych, pływając, a nie brodząc w płytkiej wodzie, a jednym ze sposobów na zniechęcenie tych rekinów jest zanurzenie ciała. Żarłacz czarnopłetwy jest również znany z tego, że staje się agresywny w obecności przynęty i może stanowić zagrożenie, próbując ukraść połowy podwodnych rybaków.

Status ochrony rekina plamistego

Żarłacz czarnopłetwy jest normalnym połowem na łowiskach przybrzeżnych, takich jak te działające w Tajlandii i Indiach, ale nie jest celem połowów ani nie jest uważany za ważny komercyjnie. Wykorzystywane jest mięso (sprzedawane świeże, mrożone, suszone i solone lub wędzone do spożycia przez ludzi), olej z wątroby i płetwy.

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała żarłacza czarnopłetwego za gatunek bliski zagrożenia. Żarłacze czarnopłetwe są popularnymi obiektami publicznych pokazów akwariowych ze względu na ich stereotypowy "rekini" wygląd, zdolność do rozmnażania się w niewoli i niewielkie rozmiary, a także są atrakcjami dla nurków ekoturystycznych.

Naturalni wrogowie żarłacza czarnopłetwego

Żarłacze czarnopłetwe, zwłaszcza te małe, padają ofiarą większych ryb, w tym grouperów, szarych rekinów rafowych, żarłaczy tygrysich (Galeocerdo cuvier) i przedstawicieli własnego gatunku.

Dorosłe osobniki unikają patrolowania obok rekinów tygrysich, pozostając poza ich zasięgiem. Jednym z niewielu udokumentowanych przykładów choroby zakaźnej u rekina był śmiertelny przypadek posocznicy krwotocznej u żarłacza czarnopłetwego, wywołany przez bakterię Aeromonas salmonicida subsp. salmonicida.

Informacje na temat żarłacza czarnopłetwego w Wikipedii

Podobały Ci się informacje? Zostaw swój komentarz poniżej, to dla nas ważne!

Zobacz też: Żarłacz biały: niebezpieczny gatunek, który może zaatakować

Odwiedź nasz wirtualny sklep i sprawdź promocje!