Ο καρχαρίας Galha Preta θεωρείται ήρεμο είδος, αλλά μπορεί να γίνει επιθετικός όταν προκαλείται από άλλα ζώα ή από τον άνθρωπο.

Έτσι, το ζώο θα ήταν επίσης σημαντικό για την εμπορική αλιεία, επειδή πωλείται νωπό για ανθρώπινη κατανάλωση. Από το συκώτι του είναι δυνατόν να εξαχθεί ένα είδος ελαίου και το δέρμα χρησιμοποιείται για την παραγωγή δέρματος.

Ο μαυροκέφαλος υφαλοκαρχαρίας, όπως είναι γνωστός σε πολλά μέρη του κόσμου, είναι ένας ενδιαφέρων καρχαρίας για να τον γνωρίσετε και εδώ θα βρείτε όλες τις βασικές πληροφορίες, τα χαρακτηριστικά και τις συνήθειες αυτού του καταπληκτικού καρχαρία.

Ταξινόμηση:

• Επιστημονική ονομασία - Carcharhinus limbatus,
• Οικογένεια - Carcharhinidae.

Είδη καρχαριών με μαύρη ουρά

Πριν από οτιδήποτε άλλο, είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε ότι υπάρχουν δύο είδη που φέρουν την κοινή ονομασία Blacktailed Shark.

Το πρώτο έχει την επιστημονική ονομασία Carcharhinus limbatus Τα άτομα έχουν στενό, μυτερό και μακρύ ρύγχος, καθώς και μακριές σχισμές βράγχιων και όρθια άνω δόντια.

Τα δόντια έχουν επίσης στενές άκρες και το πρώτο ραχιαίο πτερύγιο είναι ψηλό. Όσον αφορά το χρώμα, ο καρχαρίας έχει σκούρο χάλκινο, γκριζογάλαζο ή σκούρο γκρι πίσω μέρος και η κοιλιά του θα ήταν μια ανοιχτή απόχρωση κοντά στο κίτρινο ή το λευκό.

Ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό θα ήταν η σκούρα ζώνη που εκτείνεται σε κάθε πλευρά και φτάνει μέχρι την αρχή του πυελικού πτερυγίου. Τα πυελικά πτερύγια έχουν μια μαύρη κηλίδα και οι άκρες του ραχιαίου, του θωρακικού και του πρωκτικού πτερυγίου και ο κάτω λοβός του ουραίου πτερυγίου είναι μαύρα όταν τα άτομα είναι νεαρά. Μετά την ανάπτυξη, το μαύρο χρώμα ξεθωριάζει.

Δεύτερον, αξίζει να αναφέρουμε τον Galha Preta, τον καρχαρία της Καραϊβικής ή κοραλλιογενή καρχαρία, του οποίου η επιστημονική ονομασία είναι Carcharhinus perezi .

Ένα αξιοπερίεργο σημείο είναι ότι το ζώο δεν κατοικεί μόνο στην Καραϊβική, αλλά και στις ακτές της Βόρειας Αμερικής, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες στη Φλόριντα. Είναι επίσης ένα είδος που μπορεί να παρατηρηθεί στο Μεξικό και σε ορισμένες περιοχές της Νότιας Αμερικής, όπως η χώρα μας.

Ειδικότερα για τη Βραζιλία, το ζώο βρίσκεται στο Fernando de Noronha και έχει τυπικό μέγεθος 150 έως 170 cm. Το χρώμα του στη ραχιαία περιοχή ποικίλλει μεταξύ λεμονιού και γκρι.

Χαρακτηριστικά του καρχαρία με μαύρη ουρά

Τα δύο είδη καρχαριών Blacktail Comber Shark μπορούν να φτάσουν τα 3 μέτρα σε συνολικό μήκος και να ζυγίζουν πάνω από 123 κιλά, όταν λαμβάνονται υπόψη τα μεγαλύτερα δείγματα. Μπορεί επίσης να έχουν την κοινή ονομασία "Serra Garoupa" επειδή οι άκρες των πτερυγίων τους είναι μαύρες.

Έτσι, τα ψάρια έχουν τη συνήθεια να σχηματίζουν κοπάδια και να κολυμπούν με γρήγορο τρόπο κοντά στην επιφάνεια του νερού. Υπό αυτή την έννοια, τα άτομα μπορούν να πηδούν από το νερό, όπως κάνει ο καρχαρίας Spinner Shark (Carcharhinus brevipinna).

Τα ψάρια χρησιμοποιούν τα άλματα ως στρατηγική κυνηγιού, όπου εκτοξεύονται κάθετα κάτω από ένα κοπάδι και συλλαμβάνουν τα θύματα στην επιφάνεια.

Πρόκειται για έναν καφέ καρχαρία μετρίου μεγέθους με μυτερό ρύγχος, οριζόντια οβάλ μάτια και μαύρες κηλίδες στην πρώτη ραχιαία κορυφή, στον κάτω ουραίο λοβό και στις άλλες άκρες των πτερυγίων. Δεν έχουν μεσοπλεύρια ράχη.

Οι καρχαρίες του Ειρηνικού έχουν ανοιχτό καφέ ραχιαία επιφάνεια που σβήνει σε μια λευκή κοιλιακή επιφάνεια. Τόσο το πρώτο ραχιαίο πτερύγιο όσο και ο κοιλιακός ουραίος λοβός εμφανίζουν μια μαύρη ακραία κηλίδα από την οποία προέρχεται το όνομά τους.

Αναπαραγωγή μαύρου στικτού καρχαρία

Σύμφωνα με μια έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε έναν μαυροπτέρυγο καρχαρία σε αιχμαλωσία, διαπιστώθηκε ότι τα θηλυκά γεννούν περίπου 10 μικρά. Η κύηση διαρκεί 10 έως 12 μήνες και η περίοδος αναπαραγωγής είναι από τον Νοέμβριο έως τον Μάρτιο.

Τα μικρά γεννιούνται με μέγιστο μήκος 52 εκατοστά και τα άτομα φτάνουν στη σεξουαλική ωριμότητα όταν είναι 8 ετών, ενώ τα θηλυκά είναι ώριμα όταν είναι 9 ετών.

Ένα άλλο πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό για το είδος και που παρατηρήθηκε σε αιχμαλωσία, ήταν το εξής: Ένα θηλυκό παρουσίασε παρθενογένεση.

Αυτό σημαίνει ότι έχουν την ικανότητα να πραγματοποιούν αγενή αναπαραγωγή, κατά την οποία τα έμβρυα αναπτύσσονται από ένα ωάριο χωρίς να γίνεται γονιμοποίηση. Περιπτώσεις όπως αυτές είναι σπάνιες, αλλά έχουν παρατηρηθεί σε αιχμαλωσία.

Όπως και άλλα μέλη της οικογένειάς του, ο μαυροκαρχαρίας είναι ζωοτόκος, αν και οι λεπτομέρειες της ιστορίας της ζωής του ποικίλλουν σε όλη την εξάπλωσή του. Ο αναπαραγωγικός του κύκλος είναι ετήσιος στη βόρεια Αυστραλία, με το ζευγάρωμα να γίνεται από τον Ιανουάριο έως τον Φεβρουάριο, καθώς και στη Μοορέα της Γαλλικής Πολυνησίας, όπου το ζευγάρωμα γίνεται από τον Νοέμβριο έως τον Μάρτιο.

Διαδικασία ζευγαρώματος και αναπαραγωγής

Οι παρατηρήσεις στη φύση δείχνουν ότι οι θηλυκοί καρχαρίες απελευθερώνουν χημικά σήματα που επιτρέπουν στα αρσενικά να τις εντοπίζουν.

Ένα αρσενικό που φλερτάρει μπορεί επίσης να δαγκώσει το θηλυκό πίσω από τα βράγχια του ή στα θωρακικά πτερύγιά του. Αυτές οι πληγές ζευγαρώματος επουλώνονται πλήρως μετά από 4-6 εβδομάδες. Τα νεότερα θηλυκά είναι πιο πιθανό να μην μείνουν έγκυες μετά το ζευγάρωμα.

Η περίοδος κύησης έχει αναφερθεί ότι είναι 10 έως 12 μήνες στον Ινδικό Ωκεανό και στα νησιά του Ειρηνικού και 7 έως 9 μήνες στη βόρεια Αυστραλία. Το θηλυκό έχει μία λειτουργική ωοθήκη (δεξιά) και δύο λειτουργικές μήτρες, χωρισμένες σε ξεχωριστά διαμερίσματα για κάθε έμβρυο.

Τα νεοεκκολαπτόμενα αυγά έχουν μέγεθος 3,9 cm. Μετά την εκκόλαψη, τα έμβρυα υποστηρίζονται από έναν κρόκο. Κατά το πρώτο στάδιο της ανάπτυξης.

Μετά από δύο μήνες, το έμβρυο έχει μήκος 4 εκατοστά και καλά ανεπτυγμένα εξωτερικά βράγχια. Μετά από τέσσερις μήνες, ο σάκος κρόκου αρχίζει να μετατρέπεται σε πλακουντιακό εξάρτημα που προσκολλάται στο τοίχωμα της μήτρας. Τότε αναπτύσσονται τα σκούρα σημάδια των πτερυγίων του εμβρύου. Στους πέντε μήνες, το έμβρυο έχει μήκος 24 εκατοστά.

Ο τοκετός λαμβάνει χώρα από τον Σεπτέμβριο έως τον Νοέμβριο, με τα θηλυκά να χρησιμοποιούν τις ρηχές περιοχές αναπαραγωγής εντός του υφάλου. Τα νεογέννητα μικρά έχουν μήκος 40 έως 50 cm. Το μέγεθος του συμπλέγματος είναι 2 έως 5. Οι νεαροί μαυροκέφαλοι καρχαρίες σχηματίζουν συνήθως μεγάλες ομάδες σε νερό αρκετά βαθύ ώστε να καλύπτουν το σώμα τους, στην άμμο ή σε μαγγρόβια κοντά στην ακτή.

Κατά την παλίρροια, μετακινούνται σε κοραλλιογενείς πλατφόρμες ή πλημμυρισμένα στρώματα φύλλων. Η ανάπτυξη είναι αρχικά ταχεία. Ένας καρχαρίας που έχει καταγραφεί σε αιχμαλωσία μεγάλωσε κατά μέσο όρο 23 εκατοστά ετησίως κατά τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του.

Διατροφή: δίαιτα του καρχαρία μαύρης κορυφής

Η διατροφή του καρχαρία με μαύρη ουρά βασίζεται σε πελαγικά και βενθικά ψάρια. Τα άτομα μπορεί επίσης να τρώνε μικρά σαλάχια και καρχαρίες, καθώς και καρκινοειδή, μαλάκια και κεφαλόποδα.

Συχνά ο πιο άφθονος θηρευτής στο οικοσύστημά του, ο μαυροκέφαλος καρχαρίας παίζει σημαντικό ρόλο στη διάρθρωση των παράκτιων οικολογικών κοινοτήτων. Η διατροφή του αποτελείται κυρίως από μικρά τελεόστεα ψάρια, όπως κέφαλοι, σφυρίδες, γατόψαρα και χειρουργούς.

Στον Ινδικό Ωκεανό έχουν παρατηρηθεί ομάδες καρχαριών μαύρης κορυφής να συγκεντρώνουν ομάδες κέφαλων για εύκολο κυνήγι. Καλαμάρια, χταπόδια, σουπιές και γαρίδες, καθώς και μικροί καρχαρίες και σαλάχια, αν και σπάνια.

Στη βόρεια Αυστραλία, το είδος αυτό είναι γνωστό ότι καταναλώνει θαλάσσια φίδια. Οι καρχαρίες στην ατόλη Παλμύρα έχει καταγραφεί ότι τρέφονται με νεοσσούς θαλασσοπουλιών που έχουν πέσει από τις φωλιές τους στο νερό.

Περίεργα στοιχεία για το είδος

Αυτό το είδος μπορεί να παρατηρηθεί σε αιχμαλωσία επειδή θα ήταν πολύ ανθεκτικό. Έτσι, μέσω του καρχαρία Blacktail Shark ήταν δυνατόν να ελεγχθούν τα διάφορα μεγέθη και σχήματα των καρχαριών.

Και ως άλλη περιέργεια, είναι σημαντικό να μιλήσουμε για τις απειλές που αντιμετωπίζει αυτό το είδος. Η παράκτια αλιεία αποτελεί την κύρια απειλή, καθώς το ζώο θα αλιεύεται για να πωλείται το κρέας του.

Τα πτερύγιά τους χρησιμοποιούνται επίσης σε σούπες στις ασιατικές χώρες, γεγονός που προκαλεί τον αποδεκατισμό των πληθυσμών των καρχαριών σε όλο τον κόσμο. Υπό αυτή την έννοια, η προστασία όχι μόνο αυτού του είδους, αλλά όλων των καρχαριών, είναι θεμελιώδης.

Πού θα βρείτε τον καρχαρία Blacktail

Τα είδη καρχαριών μαύρου πτερυγίου απαντώνται στον δυτικό Ατλαντικό Ωκεανό, την Κεντρική Αμερική, τη Νότια Αμερική και την ανατολική Βόρεια Αμερική.

Τα άτομα προτιμούν να κατοικούν σε υποτροπικά και τροπικά νερά, καθώς και να παραμένουν στις ακτές. Όσον αφορά τη χώρα μας, το ζώο κατοικεί σε ολόκληρη την ακτή και δύσκολα παρατηρείται σε βάθη κάτω των 30 μέτρων.

Άλλες περιοχές που αποτελούν φυσικά ενδιαιτήματα για το είδος είναι τα μαγκρόβια, οι λασπώδεις κόλποι, οι λιμνοθάλασσες με υφάλμυρο νερό, οι πλαγιές κοραλλιογενών υφάλων και οι εκβολές των ποταμών. Τα νεαρά άτομα παραμένουν κατά μήκος των παραλιών σε βάθος 1 έως 35 m, αλλά μπορούν να παρατηρηθούν σε βάθος έως και 70 m.

Κατανομή του καρχαρία μαύρης κορυφής

Ο μαυροκέφαλος καρχαρίας απαντάται σε παράκτια ύδατα κοντά στον τροπικό και υποτροπικό Ινδο-Ειρηνικό. Στον Ινδικό Ωκεανό, απαντάται από τη Νότια Αφρική έως την Ερυθρά Θάλασσα, συμπεριλαμβανομένης της Μαδαγασκάρης και των Σεϋχελλών, και από εκεί ανατολικά προς τη Νοτιοανατολική Ασία, συμπεριλαμβανομένης της Σρι Λάνκα, των Νήσων Ανταμάν και των Μαλδίβων.

Στον Ειρηνικό Ωκεανό, συναντάται στη νότια Κίνα και τις Φιλιππίνες έως την Ινδονησία, τη βόρεια Αυστραλία και τη Νέα Καληδονία, ενώ κατοικεί επίσης σε πολλά ωκεάνια νησιά, όπως τα νησιά Μάρσαλ, Γκίλμπερτ, Κοινωνία, Χαβάη και Τουαμότου.

Παρόλο που έχει αναφερθεί σε βάθη έως και 75 μέτρα, ο μαυροκέφαλος καρχαρίας βρίσκεται συνήθως σε νερό βάθους λίγων μέτρων και μπορεί να τον δει κανείς να κολυμπά κοντά στην ακτή με εκτεθειμένο το ραχιαίο πτερύγιο του.

Οι νεότεροι καρχαρίες προτιμούν τις αμμώδεις, ρηχές επίπεδες περιοχές, ενώ οι μεγαλύτεροι καρχαρίες είναι πιο συνηθισμένοι γύρω από τις άκρες των υφάλων και μπορούν επίσης να βρεθούν κοντά στις εξόδους των υφάλων.

Το είδος αυτό έχει επίσης αναφερθεί σε υφάλμυρες λίμνες και εκβολές ποταμών στη Μαδαγασκάρη και σε περιβάλλοντα γλυκού νερού στη Μαλαισία, αν και δεν ανέχεται τη χαμηλή αλατότητα στον ίδιο βαθμό με τον καρχαρία-ταύρο (C. leucas).

Στα ανοικτά της Aldabra στον Ινδικό Ωκεανό, οι μαυροκέφαλοι υφαλοκαρχαρίες συγκεντρώνονται σε κανάλια ανάμεσα σε υφαλοπλαγιές κατά την άμπωτη και ταξιδεύουν σε μαγκρόβια όταν τα νερά ανεβαίνουν.

Είναι ο καρχαρίας μαύρης κορυφής επικίνδυνος για τον άνθρωπο;

Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο μαυροκέφαλος καρχαρίας έχει ντροπαλή συμπεριφορά και τρομάζει εύκολα τους κολυμβητές. Ωστόσο, οι προτιμήσεις των παράκτιων ενδιαιτημάτων του τον φέρνουν σε συχνή επαφή με τον άνθρωπο, γι' αυτό και θεωρείται δυνητικά επικίνδυνος.

Από τις αρχές του 2009, 11 απρόκλητες επιθέσεις και 21 συνολικές επιθέσεις (καμία δεν ήταν θανατηφόρα) έχουν καταγραφεί στο (International Shark Attack File) που αποδίδονται στον μαυροκέφαλο υφαλοκαρχαρία.

Οι περισσότερες επιθέσεις αφορούν καρχαρίες που δαγκώνουν τα πόδια ή τα πέλματα ανθρώπων, προφανώς θεωρώντας τους ως το φυσικό τους θήραμα, και δεν προκαλούν σοβαρούς τραυματισμούς.

Στις Νήσους Μάρσαλ, οι ντόπιοι κάτοικοι των νησιών αποφεύγουν τις επιθέσεις των υφαλοκαρχαριών κολυμπώντας αντί να βαδίζουν σε ρηχά νερά, και ένας τρόπος για να αποθαρρύνουν αυτούς τους καρχαρίες είναι να βυθίζουν το σώμα τους. Ο μαυροκαρχαρίας είναι επίσης γνωστό ότι γίνεται επιθετικός παρουσία δολώματος και μπορεί να αποτελέσει απειλή προσπαθώντας να κλέψει τα αλιεύματα των υποβρύχιων ψαράδων.

Κατάσταση διατήρησης του καρχαρία με μαύρη κηλίδα

Ο καρχαρίας αποτελεί σύνηθες αλίευμα στην παράκτια αλιεία, όπως αυτή που ασκείται στην Ταϊλάνδη και την Ινδία, αλλά δεν αποτελεί στόχο και δεν θεωρείται εμπορικά σημαντικός. Το κρέας (που πωλείται νωπό, κατεψυγμένο, αποξηραμένο και αλατισμένο ή καπνιστό για ανθρώπινη κατανάλωση), το ηπατέλαιο και τα πτερύγια χρησιμοποιούνται.

Η Διεθνής Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης έχει αξιολογήσει τον καρχαρία μαύρης κορυφής ως σχεδόν απειλούμενο. Οι καρχαρίες μαύρης κορυφής είναι δημοφιλή αντικείμενα για δημόσιες εκθέσεις σε ενυδρεία λόγω της στερεοτυπικής εμφάνισης "καρχαρία", της ικανότητάς τους να αναπαράγονται σε αιχμαλωσία και του μέτριου μεγέθους τους, ενώ αποτελούν επίσης πόλο έλξης για τους δύτες του οικοτουρισμού.

Φυσικοί εχθροί του καρχαρία

Οι καρχαρίες Blacktip, ιδιαίτερα οι μικροί, θηρεύονται από μεγαλύτερα ψάρια, όπως οι σφυρίδες, οι γκρίζοι υφαλοκαρχαρίες, οι καρχαρίες τίγρεις ( Galeocerdo cuvier ) και τα μέλη του δικού τους είδους.

Τα ενήλικα άτομα αποφεύγουν να περιπολούν μαζί με τους καρχαρίες τίγρεις μένοντας εκτός εμβέλειας. Ένα από τα λίγα καταγεγραμμένα παραδείγματα μολυσματικής ασθένειας σε καρχαρία ήταν ένα θανατηφόρο περιστατικό αιμορραγικής σηψαιμίας σε έναν καρχαρία υφάλου με μαύρη κορυφή, που προκλήθηκε από το βακτήριο Aeromonas salmonicida subsp. salmonicida.

Πληροφορίες για τον καρχαρία Blacktip στη Βικιπαίδεια

Σας άρεσαν οι πληροφορίες; Αφήστε το σχόλιό σας παρακάτω, είναι σημαντικό για εμάς!

Βλέπε επίσης: Λευκοκαρχαρίας: ένα επικίνδυνο είδος που μπορεί να επιτεθεί

Επισκεφθείτε το εικονικό μας κατάστημα και δείτε τις προσφορές!