Zeeduivel is een algemene naam voor lofiiforme vissen die behoren tot de geslachten Lophius en Lophiodes.

Een andere veel voorkomende naam is "frogfish", gebruikt voor benthische soorten, wat betekent dat ze in het substraat van aquatische omgevingen leven.

Zeeduivels blijven half onder de grond in de modder of het zand op de bodem van de zee om hun maaltijd aan te trekken. De vissen worden aangetrokken door de plotselinge waterstoot. Deze voedingsmethode is een specialiteit van de verschillende zeeduivelgroepen over de hele wereld.

De zeeduivel heeft verschillende namen gekregen omdat hij er heel onconventioneel uitziet, zoals trouwens alle 24 leden van deze vissenfamilie. Op het eerste gezicht lijkt het gewoon een kop, want die is even groot als zijn afgeplatte lichaam dat taps toeloopt naar de staart.

Op deze manier kunnen individuen zich op een diepte tot 600 m bevinden, iets wat we hieronder in detail zullen begrijpen:

Classificatie:

• Wetenschappelijke naam - Lophius piscatorius, L. budegassa en L. americanus;
• Familie - Lophiidae.

Zeeduivel soorten

Zeeduivel ( L. piscatorius ) is de bekendste soort vanwege het belang voor de commerciële visserij.

In het bijzonder in de regio's die in het noordwesten van het Iberisch schiereiland en de Ierse Zee liggen, kunnen we het belang voor de handel zien.

Zo heeft de kikvorsvis een grote, platte, brede kop en de rest van het lichaam lijkt slechts op een aanhangsel en heeft geen schubben.

Langs het lichaam en rond de kop heeft de huid aanhangsels die gefranjerd zijn, vergelijkbaar met zeewier. Door deze eigenschap camoufleert de vis zichzelf op plaatsen met veel prooien.

De soort heeft niet de gewoonte om prooien van zijn eigen grootte in te slikken, maar dit zou wel mogelijk zijn, aangezien de maag uitzetbaar is. De bek van het dier is ook groot en strekt zich uit over de gehele voorste omtrek van de kop.

Aan de andere kant hebben de kaken banden van lange, puntige tanden die schuin naar binnen staan, waardoor de prooi niet uit de bek kan ontsnappen.

Wat de vinnen betreft, zijn de buik- en borstvinnen scharnierend en kunnen ze de functie van voeten vervullen.

In die zin kan de vis op de bodem van de zee lopen, waar hij verborgen wordt door algen of zand.

Andere soorten

Aan de andere kant is er de zeeduivel met de wetenschappelijke naam L. budegassa die een lichaamsvorm heeft die typisch is voor zijn familie Lophiidae.

Desondanks zijn de individuen groter van formaat, want de maximale lengte is 50 cm. Daarnaast is er één exemplaar gezien dat bijna 1 m lang was.

Deze soort verschilt van de gewone zeeduivel doordat hij een donker buikvlies heeft dat door de buikhuid heen te zien is.

De kop zou ook minder breed zijn en de derde koppotige wervelkolom is korter. De kikvorsvis leeft in water tussen 300 en 1000 m diep en het grootste deel van de tijd rust hij op de bodem.

Tot slot heeft de Amerikaanse zeeduivel, Amerikaanse duivelsvis, Amerikaanse zeeduivel of zeeduivel de wetenschappelijke naam L. americanus .

Al deze gebruikelijke namen hebben te maken met de lichaamskenmerken van de vis, zoals zijn grote bek, die meer dan twee keer zo breed is als zijn staart, en zijn sterke tanden en stekels die hem helpen bij het jagen op prooien.

Het lichaam is afgeplat op het ruggedeelte, waardoor het dier zich met groot gemak op de bodem van de zee kan verbergen.

Door zijn afgeplatte lichaam kan de wants ook lijken op een klein organisme of een stukje zeewier, waardoor hij bijna niet waarneembaar is voor andere soorten.

Er zitten rechtopstaande stekels aan de voorkant van de kop en de borstvinnen zien eruit als grote waaiers achter de kop.

Op een andere manier kunnen de buikvinnen worden vergeleken met kleine handen die onder het hoofd liggen.

Individuen kunnen verschillende groottes hebben en komen veel voor in Noord-Amerika.

Zo kunnen ze tot 140 cm lang worden en het grootste gewicht was 22,6 kg.

Deze soort heeft een uniek uiterlijk, waardoor er nauwelijks verwarring is met verwanten en het belang voor de handel gering is.

Kenmerken zeeduivel

Over het algemeen heeft de zeeduivel een kop die buiten proportie is en groter dan zijn lichaam. De bek is halfrond en zit vol scherpe tanden die het dier helpen om andere vissen te vangen.

Desondanks is de soort kan zich voeden met zeevogels volgens studies die de maaginhoud van zeeduivel hebben geanalyseerd.

Daarom is een van de meest gebruikte strategieën voor een effectieve jacht camouflage op de bodem van de zee.

Wat de langste lengte betreft, moet je weten dat sommige zeeduivels 170 cm lang zijn. Net als de meeste lofiforme vissen hebben zeeduivels de kenmerkende rugvin waar de voorste straal geïsoleerd is.

Deze straal heeft een vlezig uitsteeksel aan het uiteinde dat beroemd is voor " aas ", omdat het prooien naar de bek van het dier lokt.

De huid is donker, ruw en knobbelig en heeft geen schubben. Ondanks zijn lelijke uiterlijk is zeeduivel een commerciële soort en wordt hij beschouwd als een delicatesse, hoewel de staart meestal het enige deel van de vis is dat in de meeste viswinkels wordt getoond. Andere opvallende kenmerken van deze vis zijn een enorme bek en de aanwezigheid van drie lange stekels op de kop, tussen de ogen. De rug- en buikvinnen zijnrond de staart.

De zeeduivel wordt tot 200 cm lang, zijn kleur kan variëren maar is voornamelijk groenachtig bruin of bruin met roodachtige of donkerbruine vlekken. Hij heeft altijd een witte zijkant.

Tot slot zijn de soorten L. piscatorius en L. budegassa traditionele vissen in de Portugese gastronomie.

Zeeduivel Kweken

Kort na de bevruchting laat de vrouwelijke zeeduivel meer dan 5 miljoen eieren die vastzitten aan drijvende gelatinelinten.

Ze geeft een signaal aan het mannetje om sperma vrij te laten en na 20 dagen komen de larven uit. Op dat moment maken ze deel uit van het zoöplankton en moeten ze plankton eten om dikker te worden.

De tamboerijnen worden pas laat volwassen en in deze periode trekken ze terug naar de bodem om nieuwe partners te vinden.

Dit exemplaar paait tussen mei en juni in Britse wateren en tussen juni en augustus in de Noord-Atlantische Oceaan. De eieren, tot een miljoen in aantal, liggen in een tot 10 meter lang slijm op drift in de open oceaan. De larven lijken, wanneer ze uitkomen, op de volwassen vis. De volwassen zeeduivel kan 20 jaar of meer leven.

Voedsel

Zoals hierboven, de kikkervis gebruikt aas om zijn slachtoffers te lokken iets dat hem onderscheidt van alle andere soorten in de oceaan.

Soorten zoals Melanocetus johnsonii vertrouwen bijvoorbeeld op extensies gevuld met verlichte bacteriën, waardoor de vissen gloeien in de donkere, diepe oceaanwateren.

Met deze attractie voedt het vleesetende dier zich met vissen en zeevogels.

De zeeduivel komt meestal voor op een diepte van 1000 m. Hij voedt zich voornamelijk met vis, af en toe met zeevogels.

Waar vind ik zeeduivel?

De verspreiding van de zeeduivel varieert afhankelijk van de soort, begrijp:

O L. piscatorius bevindt zich in de kustwateren van het noordoostelijke deel van de Atlantische Oceaan, van de Barentszzee tot de Straat van Gibraltar.

Andere plaatsen om het dier te zien zijn de Zwarte Zee en de Middellandse Zee, evenals de Ierse Zee, waar het van groot belang is voor de handel.

De L. budegassa bevindt zich in het oostelijke deel van de Ionische Zee op een diepte van 300 tot 1000 m.

Als we het hebben over de verspreiding van de kikvorsvis in de kustwateren van het Verenigd Koninkrijk, dan leeft het dier op een diepte van 650 m. Het komt zelfs voor in de Middellandse Zee voor de kust van Senegal.

Tot slot L. americanus leeft in het westelijke Atlantische deel van Newfoundland en ten zuiden van Quebec, naast het noorden van Florida.

De soort bevindt zich dus op een diepte tot 610 m, rustend op bodems van grind, zand, schelpfragmenten, klei en modder.

Vond je de informatie leuk? Laat je reactie hieronder achter, het is belangrijk voor ons!

Informatie over zeeduivel in Wikipedia

Zie ook: Hamerhaai: Deze soort komt voor in Brazilië, is hij bedreigd?

Bezoek onze virtuele winkel en bekijk de promoties!